کم شنوایی یک مشکل رایج است که اغلب با افزایش سن ایجاد می شود یا به دلیل قرار گرفتن مکرر در معرض صداهای بلند ایجاد می شود. کاهش شنوایی می تواند به طور ناگهانی رخ دهد، اما معمولاً به تدریج ایجاد می شود.

علائم کلی کم شنوایی می تواند شامل موارد زیر باشد:

مشکل در شنیدن واضح صدای دیگران و درک نادرست از آنچه می گویند ، از مردم بخواهد حرفهای خودشان را تکرار کنند و یا گوش دادن به موسیقی یا تماشای تلویزیون با صدای بلندتر از نیاز دیگران. کم شنوایی نتیجه نرسیدن سیگنال های صوتی به مغز است. بسته به اینکه مشکل در کجاست، دو نوع اصلی کم شنوایی وجود دارد:

• کم شنوایی حسی عصبی : ناشی از آسیب به سلول های مویی حساس گوش داخلی یا آسیب به عصب شنوایی. این به طور طبیعی با افزایش سن یا در نتیجه آسیب رخ می دهد. یکی از انواع کم شنوایی سکته گوش میباشد. سکته گوش به عنوان کم شنوایی حسی عصبی ناگهانی نیز شناخته می شود. در عرض سه روز، بیماران به طور ناگهانی بخشی یا تمام توانایی شنوایی خود را از دست می دهند. در همین حال، ممکن است دچار سرگیجه ناگهانی، وزوز گوش و گوش درد شوند. در مرحله اولیه، بسیاری از افراد علائم را جدی نمی‌گیرند، زیرا ممکن است فکر کنند که تنها به دلیل انسداد مجرای گوش ناشی از جرم گوش است. برخی حتی ممکن است فکر کنند که علائم پس از مدتی ناپدید می شوند و در نتیجه زمان مشاوره پزشکی به تاخیر می افتد. در واقع کم شنوایی حسی عصبی ناگهانی یک وضعیت اورژانسی محسوب می شود و دو هفته اول پس از شروع بیماری دوره طلایی درمان است. پس از تشخیص ناهنجاری های شنوایی، بیماران باید در اسرع وقت به دنبال مشاوره پزشکی باشند. در صورت عدم درمان به موقع و مناسب، بهبود شنوایی از دست رفته برای بیماران ممکن است دشوار باشد. در بدترین حالت، این وضعیت حتی ممکن است به ناشنوایی دائمی منجر شود. سکته گوش فقط برای افراد مسن اتفاق نمی افتد. علل سکته گوش ناشناخته باقی مانده است. با این حال، عموماً ناشی از عفونت های ویروسی است که به اعصاب شنوایی یا گوش داخلی حمله می کند. برای مثال آنفولانزا ممکن است منجر به کاهش ناگهانی شنوایی شود. یکی دیگر از علل سکته گوش، انسداد عروق است که شبیه به سکته مغزی است که در آن اعصاب شنوایی به دلیل خون رسانی غیرطبیعی آسیب می بینند. برخی از علل نادرتر عبارتند از اختلالات خود ایمنی، تومورها و ...

• کم شنوایی رسانا : زمانی که صداها نمی توانند از گوش خارجی به گوش داخلی منتقل شوند، اغلب به دلیل انسداد مانند جرم گوش، چسب گوش یا تجمع مایع ناشی از عفونت گوش، یا به دلیل سوراخ شدن پرده گوش یا اختلال در استخوان های شنوایی است.

همچنین ممکن است ، هر دو نوع کم شنوایی را داشته باشید. این به عنوان کم شنوایی مختلط شناخته می شود.برخی از افراد با کم شنوایی متولد می شوند، اما بیشتر موارد با افزایش سن ایجاد می شوند. کم شنوایی زمانی رخ می دهد که صداها قادر به عبور از گوش داخلی نیستند (کم شنوایی رسانا) اغلب موقتی و قابل درمان است.به عنوان مثال، تجمع جرم گوش را می توان با قطره، سرنگ یا ساکشن از بین برد. کاهش شنوایی ناشی از عفونت باکتریایی را می توان با آنتی بیوتیک درمان کرد. از جراحی می توان برای تخلیه مایع تجمع یافته، ترمیم پرده گوش سوراخ شده یا اصلاح مشکلات استخوان های شنوایی استفاده کرد.با این حال، کم شنوایی ناشی از آسیب به گوش داخلی یا اعصابی که صدا را به مغز منتقل می کنند (کم شنوایی حسی عصبی) دائمی است.

راهکار جلوگیری از کم شنوایی

اگر یک بیماری زمینه ای دارید که باعث از دست دادن شنوایی شما می شود، همیشه نمی توان از کم شنوایی جلوگیری کرد.با این حال، چندین کار وجود دارد که می توانید برای کاهش خطر کاهش شنوایی در اثر قرار گرفتن طولانی مدت در معرض صدای بلند انجام دهید. این شامل نداشتن موسیقی یا تلویزیون با صدای بلند در خانه و استفاده از محافظ گوش در محیط های کاری پر سر و صدا می شود.همچنین در صورت داشتن علائم عفونت گوش مانند علائم آنفولانزا، گوش درد شدید، ترشحات یا کاهش شنوایی، باید به پزشک متخصص مراجعه کنید.

درمان کم شنوایی

روش های درمان کم شنوایی به علت و شدت آن بستگی دارد. در موارد کم شنوایی حسی عصبی، چندین گزینه وجود دارد که ممکن است به بهبود توانایی شنوایی و برقراری ارتباط فرد کمک کند. این شامل:

• سمعک های دیجیتال
• ایمپلنت استخوان
• کاشت گوش میانی

کاهش شنوایی گاهی موقتی است و در صورت لزوم با دارو یا جراحی جزئی قابل درمان است. با این حال، ممکن است برای پارگی پرده گوش یا درمان استخوان‌های شنوایی به جراحی بزرگ‌تری نیاز باشد. اگر سمعک‌های معمولی کار نمی‌کنند، برخی از دستگاه‌های قابل کاشت نیز برای این نوع کم شنوایی وجود دارند.

سمعک

سمعک وسیله ای الکترونیکی است که از یک میکروفون، یک تقویت کننده، یک بلندگو و یک باتری تشکیل شده است. صدایی که به گوش شما وارد می شود را افزایش می دهد، بنابراین می توانید چیزها را واضح تر بشنوید. در واقع میکروفون صدا را دریافت می کند که توسط آمپلی فایر بلندتر می شود. سمعک‌هایی مجهز به دستگاه‌هایی هستند که می‌توانند صدای پس‌زمینه، مانند ترافیک، و صدای پیش‌زمینه، مانند مکالمه را تشخیص دهند. سمعک های مدرن بسیار کوچک هستند و اغلب می توانند در داخل گوش شما استفاده شوند. سمعک به بهبود شنوایی کمک می کند، اما شنوایی شما را درمان نمیکند. آنها برای اکثر افراد مناسب هستند، اما ممکن است برای افرادی که دارای اختلال شنوایی عمیق یا شرایط خاص هستند، کمتر موثر باشند.

سمعک های داخل گوش (ITE)

سمعک های داخل گوش (ITE) مانند یک قالب گوش هستند این مدل در مجرای گوش خارجی و قسمت‌های بیشتری از لاله گوش قرار می‌گیرد.و دهانه کانال گوش شما را پر می کنند.

سمعک های داخل کانال (ITC)

سمعک های داخل کانال (ITC) این نوع سمعک در مجرای گوش خارجی و قسمت تحتانی صدفه گوش قرار می‌گیرد وقسمت بیرونی کانال گوش را پر می کنند و فقط قابل مشاهده هستند.

سمعک نامرئی (CIC)

سمعک های کاملا درون کانال (CIC) حتی کوچکتر و کمتر از سمعک های ITE یا ITC قابل مشاهده هستند.

کاشت حلزون

کاشت حلزون شنوایی کوچکی است که در هنگام جراحی زیر پوست پشت گوش شما نصب می شود. آنها دارای یک پردازشگر صدای خارجی و قطعات داخلی هستند، از جمله یک سیم پیچ گیرنده، یک بسته الکترونیکی و یک سیم بلند با الکترودهای روی آن (آرایه الکترود).پردازنده خارجی صدا را دریافت می کند، آن را تجزیه و تحلیل می کند و سپس آن را به سیگنال هایی تبدیل می کند که در سراسر پوست به یک گیرنده محرک داخلی منتقل می شود، که سیگنال ها را در امتداد آرایه الکترود به بخشی از گوش داخلی به نام حلزون می فرستد. سپس سیگنال در طول عصب شنوایی به طور معمول به مغز ارسال می شود. این بدان معناست که کاشت حلزون فقط برای افرادی مناسب است که اعصاب شنوایی آنها به طور طبیعی کار می کند. کاشت حلزون گاهی اوقات برای بزرگسالان یا کودکانی که کم شنوایی حسی عصبی شدید و عمیق در هر دو گوش دارند توصیه می شود که با سمعک کمکی نمی کند.